نوشیدن خمر و هر مادهاى که زوال عقل را در پى داشته باشد و یا انسان را از حالت تعادل خارج نماید موجب نقص عبادات و عدم قبولى نماز مىشود. خداوند در چند جاى قرآن کریم انسانهاى مست را از نماز خواندن نهى فرموده است. در سوره مبارکه نساء آیه 43 فرموده: یا ایها الذین آمنوا لاتقربوا الصلاه وانتم سکارى. «اى کسانى که ایمان آوردهاید در حالیکه مست هستید به نماز نزدیک نشوید».

یعنى فرد مست نمازش مقبول حق نبوده و داراى اثر نیست چونکه او نمىداند در حال نماز چه مىگوید و با چه کسى در حال راز و نیاز است.

اصولاً افراد مست نه تنها نمازشان در درگاه حق آثار کمال را دارا نیست بلکه سایر عبادات و اعمال دینىشان با اشکال مواجه است. چون کسانى که به نهى الهى و معصیت خداوند تن مىدهند تمایلى به واجبات و تعالیم دینى ندارند و تدریجاً از یاد خداوند غافل مىگردند و شیطان ذکر و یاد خداوند را از قلبشان بیرون مىبرد. چنانچه در قرآن فرموده است: انّما یرید الشیطان اَنْ یُوقع بینکم العداوة والبغضاء فى الخمر والمیسر ویصدکم عن ذکر الله و عن الصلاه فهل انتم منتهون.

«شیطان مىخواهد در میان شما به وسیله شراب و قمار، عداوت ایجاد کرده و شما

را از ذکر خدا و نماز بازدارد آیا (با این همه زیان و فساد و با این نهى اکید) خوددارى خواهید کرد؟»(1).

در شدّت مذمّت نوشیدن شراب امام باقر(علیه السلام) فرمودهاند: «کسى که شراب بنوشد و مست گردد تا چهل روز نمازش قبول نیست پس اگر نمازى را که در این روزها ترک کند عقاب و کیفرى چند برابر خواهد داشت»(2).

از ظاهر کلام امام پیداست که مراد از عدم قبول نماز در حال مستى، عدم کمال است یعنى اینکه نماز قبول واقع مىشود ولى شرط کمال را دارا نمىباشد. چون فرمودهاند که اگر نماز نخواند عقاب او چند برابر است و این سخن بدان معناست که نوشیدن شراب یک معصیت است که عذاب و عقاب خود را دارد و ترک نماز معصیت دیگر که عذاب جداگانهاى دارد.

پس اگر از نماز در حال مستى نهى شده بخاطر آن است که اقامه نماز در چنین حالتى تأثیر ندارد و آثار کمال بر او مترتب نمىگردد. چنانچه در روایت دیگر از امام باقر(علیه السلام) رسیده است که فرمودند:

«گناهى بدتر از شرب خمر نیست و شرابخوار در حال مستى نماز واجب را رها و با مادر و خواهر و دخترش همبستر مىشود زیرا او در آن حال اندیشه خود را از دست داده است»(3).

ــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ سوره مبارکه مائده، آیه 91.

2 ـ ثواب الاعمال، ص551.

3 ـ وسائل الشیعه، ج17 ص250.

و شاید به خاطر شدّت حرمت و نجاست خمر باشد که بسیارى از فقها فتوا دادهاند به اینکه اگر بر کسى عطش و تشنگى فشار آورد و جز شراب، هیچ نوشیدنى در دسترس نداشته باشد که عطش خویش را برطرف سازد. نوشیدن بول انسانى بر شراب ترجیح دارد.

بنابر این انسان شراب خوار، اگر اهل نماز هم باشد نباید مترصد این باشد که آثار نماز در زندگیش ظاهر گردد.

نوشته شده در چهارشنبه 86/9/7 ساعت 9:33 صبح به قلم من منتظرم ❤ دیدگاه منتظران ( ) ❤